T&L Pałac neogotycki w Sorkwitach można odwiedzić np. zwiedzając ten w pobliskich Łężanach. W okolicy również wiele innych atrakcji, które opisujemy na naszym blogu www.myzwiedzamy.pl w zakładce woj. warmińsko-mazurskie. Obiekt wraz z zespołem parkowym powstał w latach 1850-56. Była to siedziba pruskiego rodu szlacheckiego von Mirbach. Potem przejęli go spokrewnieni von Paleske. W pobliżu malowniczy przesmyk między jeziorami Lampackim i Gielądzkim. Jest to największa neogotycka rezydencja w Krainie Wielkich Jezior Mazurskich.
Pałac neogotycki w Sorkwitach – architektura pałacu
Do parku i pałacu nie można wejść, ponieważ od roku 1998 znajduje się on w rękach prywatnych. Jego neogotycką architekturę wzorowaną na stylu angielskim Tudorów obserwujemy, więc tylko zza ogrodzenia.
Widzimy, że elewacja frontowa nie jest płaska a składa się z wielu różnych brył geometrycznych, które są ze sobą połączone. Nadaje to obiektowi ciekawy wygląd.
Elewację zdobią wieżyczki, sterczyny czy też blanki na szczytach murów. Wszystkie te elementy nadają pałacowi oryginalnego wyglądu. Przyznajemy, że przyjemnie się to ogląda przy słonecznej, jesiennej pogodzie.
W całej bryle pałacu wyróżnia się wyraźnie wysoka wieża w jednym z narożników pałacu. Pewnie dobrze z niej widać pobliskie jezioro.
Na terenie parku przy pałacu widzimy wozownię przypominającą niewysoką wieżyczkę ozdobioną czterema basztami. W założeniu architekta rezydencja miała przypominać warowny zamek.
Wokół pałacu rozciąga się park krajobrazowy, który niegdyś sięgał półwyspu jeziora. To tam znajdowała się winnica. Obecnie jest nieco mniejszy, ale znajdują się w nim wiekowe drzewa cudnie wyglądające w barwach jesieni. Kiedyś istniała tu bażantarnia oraz wybieg dla danieli.
Zespół pałacowo parkowy w Sorkwitach wpisany jest od roku 1950 do rejestru zabytków. Szkoda tylko, że właściciel nie udostępnia go do zwiedzania, chociaż w niewielkiej części. Pałac jest w rękach prywatnych od 1998 roku.
Pałac neogotycki w Sorkwitach – historia
Historia miejsca sięga wczesnego średniowiecza. Początkowo była tu pruska strażnica. Następnie znajdowały się w tym miejscu od roku 1379 krzyżackie dobra rycerskie. To na nich ponownie zbudowana została strażnica, która miała chronić przed najazdami Litwinów.
Od połowy XV w. dobra te należały do rodu von Schlieben, którzy zbudowali tu murowany kościół. W 1788 r. polski major huzarów Jan Zygmunt Bronikowski von Oppeln wzniósł w tym miejscu pierwszy dwór. Majątek należał do jego rodziny należał w latach 1750-1804.
Okres świetności majątku zaczyna się w 1804 r., kiedy kupują go von Mirbachowie. W latach 1850-56 na polecenie hrabiego Juliusza Ulricha von Mirbacha powstaje pałac w stylu angielskiego neogotyku. Budowla przypominała zamek i była piętrowa. Wykonano ją z czerwonej cegły i tak jest do dziś. W tym okresie powstaje również wozownia oraz krajobrazowy park. Na półwyspie jeziora Lampackiego znalazły się alejki ogrodowe, winnica (produkowano tu własne wino) oraz rodowy cmentarz. Obecnie jest tu stanica wodna PTTK.
W czasie I wojny światowej stacjonowały tu wojska rosyjskie. Przed bitwą i klęską pod Tannenbergiem (Stębark koło Grunwaldu i Olsztynka) obiekt doszczętnie spalono. Spłonęły wszystkie wnętrza z wystrojem i licznie zgromadzone tu dzieła sztuki. Było to w sierpniu 1914 r.
Juliusz nie miał potomka i w wieku 75 lat zapisuje majątek bratankowi żony baronowi Bernardowi von Paleske, który w 1921 r. zaczął odbudowę pałacu. Trwa ona dwa lata, a pałac jest dokładnie taki jak spalony oryginał.
Obiekt jest w rękach rodziny do 1945 r. Mury nie uległy zniszczeniu. Niestety wystrój wnętrz został rozgrabiony.
Czasy po II wojnie światowej
Po wojnie majątek przejął PGR, który uruchomił tu przedszkole, magazyny, biura i mieszkania dla pracowników. W 1957 pałac przekazano Zakładowi Maszyn Rolniczych Ursus z Warszawy. Powstaje wówczas ośrodek wypoczynkowy.
Od 1998 r. pałac w raz z parkiem należy do prywatnego właściciela, który nie udostępnia obiektu do zwiedzania.
Więcej o licznych okolicznych atrakcjach przeczytacie na naszym blogu www.myzwiedzamy.pl. Zapraszamy do wspólnego zwiedzania.
